82- คุณเห็นเราด้วยกันได้ดีที่สุดเท่าที่ฉันทำได้หรือคุณต้องการแว่นตาหรือไม่?

ฉันตื่นเต้นเป็นบ้าที่จะได้กลับบ้าน ก็ลองจินตนาการถึงความงุนงงของฉันดูสิ ตอนที่แท็กซี่ชะลอความเร็วแล้วจอดลงตรงหน้า... ที่ทำงานฉันเนี่ยนะ ฉันกะพริบตามองตึกที่คุ้นเคย ความเหนื่อยล้าถูกแทนที่ด้วยความงุนงงล้วนๆ ชั่วขณะ

“เอ่อ... ลูคัส” ฉันพูดช้าๆ พลางหันไปเผชิญหน้ากับเขา

“เรามาทำบ้าอะไรกันที่ทำงานตอนกลางด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ